TEMA 2

     

                                      A FORMACIÓN DA TERRA

As primeiras teorías:

         ·NEPTUNISMO - Abraham Werner - Todas as rocas fórmanse por sedimentación a partir dos mares primitivos, excepto as rocas volcánicas

.         • CATASTROFISMO - Georges Cuvier - As formacións xeolóxicas e os fósiles fórmanse por catástrofes súbitas e violentas, como o diluvio universal

          • PLUTONISMO - James Hutton - propuña que as rocas se formaban por arrefriado do magma que viña do interior da Terra.

          • UNIFORMISMO ou ACTUALISMO- Hutton e Lyell - As forzas naturais que actuaron no pasado son as mesmas que actúan hoxe en día, son os mesmos procesos xeolóxicos. 

         • En1912 Alfred Wegener propón a hipótese de DERÍVA CONTINENTAL para explicar o movemento dos continentes coma se fosen barcos flotando sobre o manto terrestre

Teoria da deriva continental: formación de Panxea

  PROBAS: confirman o feito de que os continentes no pasado estiveron unidos

                  -Xeoloxicas: descubrese que existian cordilleiras coa mesma idade e a mesma clase de rochas en diferentes continentes, por isto no pasado tiveron que estar unidos para que sucedera esta formación

                  -Paleontoloxicas: surxe do estudo dos rexistros fosiles e das comparacións entre especies xa extintan e as actuais para coñecer a suas similitudes e diferenzas, isto probou a evolución dos diferentes seres vivos según o ecosistema, lucar, epoca...

                 -Paleoclimaticas: wegener utilizou diferentes rochas sedimentarias como indicadores dos climas nos que se orixinan e concluiu que a distribución é inviable se os continentes sempre estiveran separados, por exemplo: atopouse tillitas na India, cando este material é propio do clima xeado que se forma nos polos, esto explica que India tivo que atoparse en algun momento nun dos polos.

                 -Xeograficas: atoparonse fosiles das mesmas especies en diferentes continentes, especies que non tiveron forma de poder migrar dun continente a outro porque eras terrestres ou simplemente eran plantas as cales todos sabemos que non poden desprazarse, isto proba a existencia da union dos continentes formando Panxea.         

FORMACIÓN DO SISTEMA SOLAR E A TERRA:

    -A TEORÍA DA ACRECIÓN: explica a formación dos planetas a partir do gas e po cósmico. As partículas van chocando e agregándose, formando estruturas cada vez maiores que dan lugar aos planetas.

    -ESTRUTURA INTERNA DA TERRA: A estrutura interna da Terra só pode coñecerse mediante métodos indirectos como o estudo da propagación das ondas sísmicas, tanto naturais (terremotos) como artificiais (explosións controladas).

     · DOUS MODELOS DE ESTRUTURA:  XEOQUIMICO E XEODINAMICO

         ·ONDAS SISMICAS: Son as ondas que se xeran debido á propagación das vibracións xeradas por un sismo. PODEN SER: ONDAS P ou ONDAS S

               As ONDAS P son as máis veloces, son as primeiras en chegar á superficie, e son ondas de compresión.

            As ONDAS S o desprazamento e transversal a dirección de propagación, a sua velocidade e moito menor as ondas primarias, as onadas secundarias son as responsais da xeración de oscilacións durante movementos sismicos e son as que producen a maior parte dos danos.

MOVEMENTO DAS PLACAS:

A Litosfera é unha capa formada pola cortiza e a parte superior do manto, que atopase dividida en 7 grandes placas (e algunhas máis pequenas) que non son estáticas senón que están en continuo movemento (de 2 a 20 cm por ano), o cal explica o movemento dos continentes que describira Wegener.

As placas móvense debido ás correntes de convección do manto fundido, grazas á calor xerada desde o núcleo terrestre. 

     Estas correntes fan que haxa zonas onde as placas converxen e chocan, creando:

              ZONAS DE SUBDUCCIÓN: unha deslízase por baixo da outra, Debido a que as rochas se afunden a lata temperatura as funde e poden volver a ascender á superficie. Estas son zonas con actividade volcánica e sísmica. Estas zonas poden chegar a moita profundidade e forman as chamadas FOSAS OCEÁNICAS

              ZONAS DE OBDUCCIÓN

              DORSAIS OCEÁNICAS : son zonas onde dúas placas sepáranse. A greta que aparece entre elas vaise enchendo co magma fundido que flúe do manto. Chámanse bordos construtivos, porque se crea cortiza oceánica.

              FALLAS TRANSFORMANTES : son bordos neutros porque nin crean nin destrúen litosfera oceánica. Son desgarres de terreo en zonas sometidas a forzas opostas. Nestes lugares as placas deslízanse unha con respecto á outra, xerando actividade sísmica, pero sen vulcanismo  

FENÓMENOS XEOLÓXICOS:

  • Sismos: Os sismos prodúcense nas zonas de subducción, dorsais oceánicas e fallas transformantes. Prodúcense porque as placas móvense, chocan ou se separan provocando tensións nas rocas, que se liberan de forma brusca rompendo as rocas e provocando os sismos. Pode medirse con duas escalas: ESCALA RICHTER: mide a intensidade en base á amplitude das ondas que miden os sismogramas. Non ten límite aínda que o máximo rexistrado foi o de Valdivia (Chile) en 1960, de magnitude 9,6. • ESCALA MSK: mide a intensidade, en base aos danos producidos. A intensidade depende da distancia ao epicentro

   • Volcáns: Os volcáns fórmanse cando o magma procedente do manto ascende cara á superficie a través de fisuras na cortiza. O magma é unha mestura de materiais rochosos fundidos a unha temperatura duns 1000ºC, xunto con rocas sólidas e gases. Pódense formar: Dentro das placas, nos chamados puntos quentes. Nas dorsais oceánicas. ou nas zonas de subducción.

   •Puntos quente: En ocasións, unha pluma de magma pode alcanzar a superficie da litosfera, que pode provocar a aparición dunha cadea de volcáns baixo o océano, que poden dar lugar a illas

   • Dorsais océanicas:Ao longo das dorsais, poden formarse volcáns de fisura polos que emerxe lava moi fluída, de forma lenta, que ao arrefriarse forma a cortiza oceánica

   • Deriva continental: O CICLO DE WILSON é unha descrición ordenada das etapas que dan lugar á formación das cadeas montañosas , así como a apertura e peche dos océanos, ao longo do tempo. As etapas deste ciclo son:

         1. O continente fragmentase por acción de puntos quentes, orixinándose un rift continental (como o Rift africano). 2. Na liña de fragmentación empézase a formar litosfera oceánica que separa os fragmentos continentais (como o actual mar Vermello). 3. Os continentes sepáranse progresivamente. Entre eles aparece unha conca oceánica ancha, cunha dorsal ben desenvolvida (como o Océano Atlántico actual). ? Cando a conca oceánica alcanza certo tamaño, os bordos de contacto cos fragmentos continentais vólvense fríos e densos e comezan a afundirse debaixo dos continentes e xérase unha zona de subducción que orixina unha cadea montañosa que vai bordeando ao continente (como a cordilleira de Ándelos). 4. Outros bordos construtivos poden empuxar aos fragmentos continentais en sentido contrario, co que a conca oceánica vaise estreitando (como no Mar Mediterráneo). 5. Finalmente, ao desaparecer a conca oceánica as dúas masas continentais chocan e orixínase un continente único, e sobre a sutura que pecha o océano fórmase unha cordilleira (como a cordilleira do Himalaya).